Sosyal medyada gündem oldu… Şeytanı ilk gören peygamber kimdir?

İslam’da Şeytan ve Hz. Adem’in Hikayesi

İslam inançları çerçevesinde, Şeytan’ı ilk gören peygamber olarak Hz. Adem öne çıkar. Efsanevi bir anlatımla, Adem ve eşi Havva’nın, Allah’ın kendilerine yasakladığı bir ağaçtan meyve yemeye kandırılmaları, insanlık tarihinin dönüm noktalarından biridir. Burada, Şeytan’ın varlığını ilk kez tanıyan kişinin Hz. Adem olduğu anlaşılmaktadır. Fakat bu olay sadece bir ilk değil, aynı zamanda bir derin anlam taşır.

Şeytan, ateşten yaratılırken, melekler nurdan, insan ise çamur ve ruh karışımından meydana getirilmiştir. Bu yaratılış farklılığına rağmen, Şeytan, kendisini meleklerden üstün görüp, Adem’e secde etmeyi reddetmiştir. Oysaki, bu kıyas oldukça yanlıştı. Kur’an’a göre, Şeytan’ın kıyaslaması, maddi unsurlar üzerine kurulmuştu. İlahi bilgi ve ruh gibi daha yüksek değerler göz ardı edildiğinde, aslında her şeyin anlamını kaybetmesi kaçınılmazdı.

İlahi ruh üflendikten sonra Adem, meleklerin Allah’a itaat ederek ona secde ettiklerini görür. Fakat İblis, bu durumu çamurun ateşten aşağı olduğunu iddia ederek reddeder. İşte burada aslında yapılması gereken karşılaştırma; ilahi ruh ile ateş arasındadır. Bu esasında, insanın gerçek doğasına dair önemli bir ipucu sunmaktadır.

İblis, Adem ve Havva’yı sonsuzluk ağacı ve ebedi saltanatla kandırmaya çalışarak, onlara Allah’ın yasakladığı meyveyi yemenin faydalı olacağını savunur. İşte bu manipülasyon, insanın içindeki vicdanın gerekçelendirme ihtiyacını ustaca istismar eder. Evet, sıradan bir ağaç meyvesi üzerinden yürütülen bu soğuk hesap, arif olan herkesin sezinleyebileceği derin bir anlam taşır.

Sonuç olarak, Adem ve Havva yasaklanan meyveden tadar ve bu durum kendilerinin mahrem yerlerini fark etmelerine vesile olur. Ancak öne çıkan bir nokta var; Adem ve Havva, tövbe ederek Allah’ın affını talep ederler. Bu konuda İslam inançları, Adem’in tövbesinin kabul edildiğini belirtirken, bu durumun onun günahının tüm insanlığa miras kaldığı anlamına gelmediğini vurgular.

Bütün bu hikaye, insanın ne denli zayıf olduğunu, aynı zamanda da ne denli güçlü bir bağışlama iradesine sahip olabileceğini gösterir. Hepimiz, hayatta bazen yanlış kararlar alabiliriz; önemli olan, bunlardan ders çıkarabilmek ve tövbe edebilmektir. İşte bu, insanın ruhunu besleyen bir yolculuktur.